34.Witam, przyszedłem odebrać swoją kobietę

Zapukałam do Pauliny do pokoju i zaraz potem usłyszałam głośne „proszę!”. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam, że ta siedziała na łóżku z jakimiś papierami porozwalanymi dookoła niej.

- Dobry Boże, już myślałam że to Piotrek- odetchnęła z ulgą i ponownie zwróciła twarz w stronę kartek.

- No nie obrażaj się, oni tylko tak sobie żartują- usiadłam obok niej i walnęłam ją łokciem w ramię.

- No tak niech sobie żartują, tyle że wszystko idzie na nas, podczas gdy wy bardzo dobrze się bawicie, a my tego nie robimy- odłożyła arkusz papieru po czym wzięła kolejny i zaczęła go przeglądać.

- Przecież wiem że to robiliście nie oszukuj- na mojej twarzy pojawił się uśmiech, a ta spojrzała na mnie poważnie.

- Owszem, ale nie w tym terminie- powiedziała to z taką powagą, że nie mogłam się powstrzymać i ryknęłam śmiechem. Drzwi od pokoju otworzyły się i niemal od razu zobaczyłyśmy roześmiane twarze Piotrka i Zbyszka.

- Witam, przyszedłem odebrać swoją kobietę- zwrócił się w stronę Pauliny, a ta pokazała na mnie ręką.

- Tu siedzi- Zibi uśmiechnął się do niej, po czym odwrócił wzrok i wystawił rękę w moją stronę.

- Chodź kobieto!- pociągnął mnie za rękę tak mocno, że podniosłam się na równe nogi. Wychodząc odwróciłam się do Pauliny i pomachałam jej. Piotrek siedział na brzegu łóżka i szeptał dziewczynie coś na ucho. Spokojnie wyszliśmy ze Zbyszkiem z ich pokoju.

Podczas gdy Zbyszek dopiero wchodził do pomieszczenia, ja leżałam już plackiem na swoim łóżku. Przechodząc obok mnie, klepnął mnie w pupę i usiadł na brzegu swojego łóżka, tak że twarzą zwrócony był do mnie.

- Nienawidzę cię- warknęłam po raz kolejny i zamknęłam oczy.

- Mówisz mi to już drugi raz tego dnia, więc chyba już przekroczyłaś limit co do tego. Ale jeśli tak się bawimy, to wiedz, że ja ciebie też nienawidzę- cmoknął mnie w czoło i zniknął za drzwiami łazienki.

- Julka wstawaj, mamy trening- usłyszałam głos Zbyszka i leniwie otworzyłam oczy. Chyba musiałam zasnąć. Miał na sobie już strój treningowy. Wyciągnęłam rękę po telefon, aby zobaczyć godzinę. Zostało jeszcze niecałe dziesięć minut do rozpoczęcia, dlatego leniwie się podniosłam i poszłam po stój w którym ćwiczyłam. Nie zważając na to, że Zbyszek siedział w pokoju zdjęłam z siebie bluzkę i zaczęłam się przebierać.

- Czemu nosisz damską bieliznę?- spytał mnie i dopiero wtedy skojarzyłam że mi się przygląda. Głupia, przecież mogłam się tego domyślić.

- Pozwolę sobie ci przypomnieć, że jestem dziewczyną- machnęłam przed nim tyłkiem i usłyszałam tylko cichy śmiech.

- Coś mi się zdaje, że kiedyś właśnie przez to wpadniesz, raz już wydał cię stanik- przyciągnął mnie do siebie zmuszając, abym usiadła mu na kolanach.

- Przestań, teraz się staram i jestem pewna, że podobna sytuacja już się nie wydarzy- uśmiechnęłam się do niego i pocałowałam w usta, po czym złapałam go za rękę i razem wyszliśmy z pokoju, i z relacji chłopak-dziewczna, staliśmy się zwykłymi przyjaciółmi.

***

Witam ponownie! Dotrzymałam obietnicy i rozdział pojawił się szybciej, a jeśli dobrze pójdzie niewykluczone, że kolejny będzie za kilka dni ;)

Życzę miłego czytania i pozdrawiam! ;* 
 
Jeśli chcecie zachęcić mnie do przeczytania Waszego bloga albo macie jakieś inne informacje, chcecie się podzielić Waszym ulubionym momentem z opowiadania bądź coś jeszcze innego, proszę, aby wszystko znalazło się tutaj, to strona dla Was :)