19.Piotrek, co za szatan cię opętał?

Szłam ze Zbyszkiem przez korytarz, dochodząc do stołówki. Szliśmy w ciszy i w baaardzo wolnym tempie. Dopiero za dwadzieścia minut doszliśmy tam gdzie planowaliśmy. Usiedliśmy na swoim miejscu, a kucharkowe-sprzataczki czyściły stoliki. Patrzyły na nas dziwnie, ale nie zwracaliśmy na nie najmniejszej uwagi. Za jakiś czas zaczęli schodzić się inni siatkarze. Na nasz widok zaczęli się śmiać.

- Długo tu tak siedzicie?- spytał pierwszy Kosa, a inni także zadawali jakieś pytania, ale już nie usłyszałam.

- Tak, od godziny- rzuciłam, a siatkarze wywalili oczy na wierzch.

- Taa? Naprawdę?- spytał niedowierzająco Winiar.

- Nie- rzuciłam i wszyscy wzięliśmy się za jedzenie. Jakoś dłużej nam się to zeszło. Tylko chłopaki zaliczających się do grupy „bardziej ogarniętych”, spokojnych i nie tak odwalających jak niektórzy, poszli pośpiesznie wcześniej. Przy stoliku zostałam tylko ja, Winiar, Ziomek, Zibi, Dziku, Kuraś, Kojot i Igła. Zostało niecałe 10 minut do treningu. Wtedy postanowiliśmy się przebrać. Poszło szybko i za chwilę już wszyscy byliśmy na sali. Znaczy prawie, wszyscy. Byli tylko ci, co ostatni zostali przy stoliku, czyli nasza ósemka. Andrea bardzo się zdziwił, ale i zdenerwował. Ale mimo wszystko trening trwał normalnie. Pod koniec, na sale wpadli chłopaki. Nie ubrani nawet w stroje, wprost przeciwnie, byli ubrani dość… elegancko?

-Chłopaki! Gdzie byliście?!- wrzasnął zezłoszczony Andrea.

- No, ale trener się nie denerwuje. Postanowiliśmy że będziemy bardziej chrześcijańscy no i my żeśmy poszli do kościoła- przemówił Pit, a Bartman i spółka ryknęli śmiechem.

- Czego ryja cieszysz bałwanie?- krzyknął nagle Pit, a cała sala momentalnie ucichła.

- Piotrek, co za szatan cię opętał?- spytał Jarosz.

- Dlatego poszliśmy do kościoła- powiedział dość spokojnie, a Andrea wyglądał jakby zaraz miał wybuchnąć. Złością, nie śmiechem. – No jak mi trener nie wierzy, to mogę opowiedzieć. No to my zjedliśmy szybko śniadanie, poszliśmy umyć zęby, żeby nie było w końcu mieliśmy iść do kościoła, nie? No i poszliśmy. No, i to by było na tyle.

- Dlaczego ja do cholery jasnej miałbym wam wierzyć?!- wrzasnął ponownie.- Chuchnij mi tu!

- No nie, bo ja nie umyłem zębów- wykręcał się podstępnie.

-Przed chwilą powiedziałeś że umyłeś- rzucił trener, a Piotrek się zaburaczył.

- O już mam!- krzyknął i zaczął czegoś szukać po kieszeniach.- No nie! Kosa daj mi swoją karteczkę!

- Nie mam, wyrzuciłem- powiedział.

- Jak mogłeś to wyrzucić?! A ty Możdżon?- dopytywał się zbulwersowany Piotrek.

- Ja nawet nie dostałem! Nie dał mi!- powiedział zasmucony.- A tobie jak dał?

- No właśnie nie dał. Wyrwałem jakiejś dziewczynce, a ona zaczęła płakać. No to wtedy powiedziałem że dostanie w zamian buziaka od Winiara…- zaczął historię Piotrek.

- Ej!- przerwał oburzony Winiarski

- Ale ona powiedziała, że go nie lubi i że ma brzydkie oczy, i że nie umie grać- kontynuował.

- Eeej!- krzyknął ponownie.

- Nie no dobra, nic takiego nie powiedziała, nie wiedziała kim jesteś. No i ja wtedy wsadziłem go do kurtki…- powiedział grzebiąc w jeszcze jednej kieszeni.- Mam!- krzyknął trzymając w górze znalezioną kartkę, podając ją trenerowi. Ten tylko pokiwał głową.

- Wierze wam. Ale za karę przez tydzień na treningu dodatkowe 20 kółek!- krzyknął, ale już było po treningu dlatego udaliśmy się do pokoi.

- Ale sobie wymyślili- rzuciłam wchodząc do pokoju opadając ze zmęczenia na łóżko, lecz za chwilę podniosłam się z niego i poszłam się odświeżyć. Niedługo potem wyszłam z łazienki, a za mną wszedł Zbyszek. Miałam w planach pójść do Pauliny, kiedy zatrzymał mnie Bartman.

- Gdzie idziesz?- spytał, podchodząc do mnie.

- Chciałam iść do Pauliny- powiedziałam, a ten ujął moją twarz w swoje dłonie.- Ty sobie chyba żartujesz?!- krzyknęłam na niego. Ten spojrzał na mnie z niedowierzaniem. Ściągnęłam jego ręce z mojej twarzy.

- Co ci?- spytał.

- Myślisz że możesz sobie tak całować i mnie i Paulinę kiedy ci się tylko zapragnie? Tak? W takim razie się mylisz!- krzyknęłam na niego a ten na początku udawał że nie wie o co chodzi, ale w końcu odpuścił. Już chciał coś powiedzieć…- Odpuść sobie- rzuciłam i wyszłam z pokoju. Teraz nie miałam nawet ochoty iść do Pauliny. Moim celem było teraz tylko jedno miejsce. 

***

Witajcie! Długo tu mnie nie było, przepraszam. Rozdział krótki, wiem. Ale niczego innego nie mogłam wymyślić. Życzę miłego czytania! :)

Następny? Planowany za dwa tygodnie w sobotę :)