16.Walkom to Biedronka!

Paulina: 
Rozsiedliśmy się wszyscy po pokoju Winiara i Pita we wszystkich możliwych miejscach. Ignaczak zajął swoje dawne miejsce obok kwiatka, do którego przytulał się po wypitych kieliszkach smakowej wódki.
- No żeśmy się dawno nie widzieli, co?- powiedział Igła, obejmując roślinę, takim głosem jakby próbował ją poderwać, a wszyscy parsknęliśmy śmiechem.
- Dobra, to co robimy, zostało nam…- przerwał Kosa spoglądając na zegarek.- dokładnie godzina do treningu.
-Może tak karty?- zaproponował Winiar.
- Boże, czy wam nigdy nie znudzi się granie w karty?- spytałam, przypominając sobie jak chłopaki grają w ową grę.
- Nie- rzucili wszyscy chórem, a ja zaśmiałam się.
- Ale teraz nie chce mi się grać w karty. Poróbmy coś innego- odparł Zbyszek zsiadając z łóżka na podłogę, siadając przy okazji obok nie. Tak tylko lekko zerknęłam na Bartka. Trochę się zdenerwował. No ale to znaczy, że jak jestem z Kurkiem, to nie mogę już z nikim rozmawiać? Z rozmyśleń wyrwał mnie Zbyszek.
- A ty Paula co proponujesz?- spytał, lekko tykając mnie łokciem.- Co ty taka zamyślona?- dodał po chwili, a ja lekko się uśmiechnęłam.
- Tak jakoś. Nie, nie wiem może po prostu wrócimy do pokojów, bo ja szczerze mówiąc chce odpocząć po jedzeniu- zaśmiałam, się a chłopaki uznali ten pomysł za słuszny i wszyscy wróciliśmy do swoich pokoi.

Julka:
Usiadłam na łóżku, a Bartman naprzeciwko. Spojrzał się na mnie.
- Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać?- zaczął niepewnie rozmowę.
- Tak. Zbyszek słuchaj…
- To co się wtedy stało, to było…- przerwał mi niespodziewanie.
- Zapomnijmy o tym- rzuciłam, a atakujący zamilkł.
- Chcesz to tak zostawić?- ciągnął dalej.
- A co mam innego zrobić? Zbyszek, czy ty widzisz co tu się dzieję? Nie uważasz, że to by nie wypaliło?
- Bylibyśmy ostrożni, wyszłoby- nieustannie nalegał Zbyszek.

- Zibi, słuchaj, to nie wyjdzie. Bardzo mi przykro, ale nic na to nie poradzę- rzuciłam, a w oku zakręciła mi się łza. Julka, co ty robisz? Przecież go kochasz! Wiele dziewczyn na twoim miejscu krzyczałoby z radości!- Przepraszam.- powiedziałam wkładając słuchawki do uszu słuchając swojego ulubionego zespołu Linkin Park. Po kilkudziesięciu minutach, przebrałam się w strój i zeszłam na dół na salę.

Trening się zaczął. Trening jak trening, nic specjalnego. Kiedy się skończył wróciliśmy ponownie do pokoi. Sięgnęłam go ubranie i już otwierałam drzwi, kiedy to Zbyszek zamknął je jednym ruchem ręki. Spojrzałam na niego.
- Julka nie mogę przestać o tobie myśleć, proszę- powiedział błagalnym głosem.
- Zbyszek…- wyjąkałam po chwili ze łzami w oczach i weszłam szybko do łazienki, gdyż ten puścił drzwi. Wypłakałam się, ogarnęłam, odświeżyłam i wyszłam.
- Zbyszek!- krzyknęłam gdy tylko wyszłam, a Zibi aż podskoczył z przerażenia.
- Co się stało?- spytał zdziwiony.
- Nic takiego, tylko lubię cię i nawet bardzo, ale zachowujmy się taka jak wcześniej, jak przyjaciele, dobrze? Już nie róbmy z siebie poszkodowanych przez los i te inne, bo chłopaki zaczną coś podejrzewać, okej?- wydusiłam wszystko na jednym wydechu, a ten zszokowany spojrzał na mnie. Posłałam mu ciepły uśmiech.
- Okej- powiedział, a ja szybko do niego podleciałam i pociągnęłam za rękę, za sobą.
- Hej, to jest porwanie?- zapytał kiedy go ciągnęłam po korytarzu.
- Tak jakby, idziemy do Winiara.
- Why?- spytał i się zatrzymał, a ja odrzucona o mało co się nie wywaliłam.
- Nie szpanuj angielszczyzną! Po treningu mieliśmy do niego iść, przecież uzgadnialiśmy, ale ty byłeś tak bardzo zamyślony, że pewnie nie usłyszałeś.
- Zgadnij kim- charakterystycznie poruszył brwiami, a ja popchnęłam go i zaczęliśmy z powrotem iść.

- Głupek!- rzuciłam jeszcze i dotarliśmy do właściwego pokoju. Wtargnęliśmy i usiedliśmy na wolne miejsca. Pogadaliśmy dość długo, aż w końcu przyszedł czas obiadu.

- Idziem na obiad?- spytał Jarosz.
- Szczerze? Nie chce mi się iść na obiad. Chodźmy na miasto powpierdalać tyle rzeczy, na które nie powinniśmy w ogóle nawet patrzeć- rzucił Guma, a wszyscy najpierw zszokowani, uznali pomysł za zgodny.
- Nie! Nie zgadzam się! Jako wasz fizjoterapeuta, który od sekundy przejął również rolę waszego dietetyka zabraniam wam na to!- krzyknęła Paulina przeciwna wszystkiemu.
- Kupię ci watę cukrową- rzucił Winiar, a Paulina uśmiechnęła się.
- To idziemy!
Wyszliśmy z pokoju i poszliśmy do swoich po kasę. Za chwilę, każdy z nas miał przy sobie pieniądze. Wyszliśmy z budynku i spacerowaliśmy zwartą grupą. W końcu doszliśmy do ulubionego sklepu: „Biedronka”.
- Walkom to Biedronka- krzyknął do nas Krzysiek, kiedy tylko drzwi się otworzyły.- A więc tak, po mojej prawej stronie znajduje się pieczywo, a po lewej owoce.
- Zbyszek! Zrobimy sobie z nimi zdjęcie?- spytałam podekscytowana, a ten również się ucieszył. Potem doszli do nas jeszcze inni i zrobiliśmy sobie grupowe zdjęcie z owocami, a głównie bananami.
- A ty proszę państwa mamy lodówki, z różnymi produktami, które… które… które… muszą być w lodówce- wysłowił się w końcu Krzysiek.
- Oooooo…- „podziwiała” cała grupa, za każdym razem gdy Krzysiek coś pokazywał. Oczywiście robiliśmy w miarę normalne zakupy. Doszliśmy do działu ze słodyczami i każdy z nas coś sobie wybrał.
- Dobra to co mamy?- zapytał za chwilę Bartek.
- Hmm… żelkowe owoce, piankowe ciastka, owocowe żelki i ciasteczkowe pianki- powiedział uradowany Pit.- Czekajcie chyba coś pomyliłem.
- Wiesz, tylko wszystko- uśmiechnął się Winiar.- Ej, Jarosz rzuć mi kisiel- powiedział do kolegi, a ten mu go podał.- Pojebało cię? Daj mi Winiary!
- Dlaczego akurat ten? Ten jest tańszy i…
- Dasz mi do cholery te Winiary?! Bo… bo tak!- krzyknął, a Kuba podał mu właściwy. Zaczęliśmy iść dalej, aż w końcu dotarliśmy do kas.
- Czekajcie, czekajcie!- wepchnął się przed nas Piotrek.- To jest regał…- powąchał go.- wjezdny!- krzyknął a wszyscy przybili sobie face-palma głośno się przy tym śmiejąc. Przyszła kolej na zakupy Michała W.
- Ej!- krzyknął i przeskoczył nad regałem, siadając kasjerce na kolanach, robiąc dziubek i wystawiając kciuk w górę. Kasjerka była równie zaskoczona jak my.
- Róbcie mi zdjęcie na pamiątkę!- rzucił, a my wybuchliśmy śmiechem, robiąc mu zdjęcia.
- Dawaj…- przerwał na chwilę, czytając jak nazywa się sprzedawczyni.- Wiesia inna poza!- krzyknął i zaczęli robić inne pozy. Cała reprezentacja sikała ze śmiechu. W końcu ledwo co podniósł się z jej kolan i podziękował jej podaniem ręki za współpracę, po czym zabrał zakupy i wyszedł, jak wszyscy.
- Wiecie? Pachnie ładniał ten regał- powiedział Pit, a wszyscy ponownie w pompę.
- Co?- spytała Paulina, która już nie wyrabiała.- Nie wytrzymam idę w las!- po tych słowach odbiegła, a wszyscy ponownie zaczęli się śmiać i jeszcze parę osób poszło w ślady Pauliny. W dalszym ciągu nie mogliśmy opanować się ze śmiechu. Nagle zza drzew wyskoczył przerażony Michał.
- BARTEK! CHODŹ SZYBKO, PAULINIE COŚ SIĘ STAŁO!- krzyknął Dziku, a uśmiech od razu znikł nam z twarzy. Przerażony Kurek szybko pobiegł za Kubiakiem, a cała reprezentacja stała jak wryta.

***

I oto jest 16 ;> chciałam Wam bardzo podziękować, za ponad 10000 wyświetleń! Jesteście kochani! Końcówka trochę "dramatyczna". Jak myślicie co się stało Paulinie?

A więc to chyba tyle ;> Życzę miłego czytania ;)

Pozdrawiam!