15. Tak się bawimy? Dobra.

- Baby! Baby! Baby! Oooooo- usłyszałam śpiewy siatkarzy, odbijających piłkę, kiedy tylko weszłam na halę. Boże, idioci!

-Nie teraz Love Me!- krzyknął Bartek i zaraz wszyscy zaczęli śpiewać tekst piosenki. Niespodziewanie obok mnie znalazł się Andrea.

- Boże, a ci znowu- powiedział, a parsknęłam śmiechem. Poszedł do chłopków i nieco ich ogarnął. I zaczęli biegać. Hehehe… dobrze im tak. Usiadłam na stałym swoim miejscu. Przyglądałam się chłopakom. Piotrek zatrzymał się zawiązać buta i oczywiście nie zszedł na bok. Zajęci rozmową siatkarze po kolei przewracali się o biednego Piotrka, który zaraz po tym zaczął się z nich nabijać, podobnie jak ja i Andrea. Jedynym któremu udało się uniknąć przeszkody, był Winiar, który w ostatniej chwili przeskoczył Cichego.

- Tak! Przeskoczyłem!- krzyknął unosząc ręce do góry, w geście wygranej. Podbiegł do mnie i mocno mnie uścisnął. Następnie powrócił do rozgrzewki, a reszta podnosiła się z podłogi opieprzając biednego Piotrka.

- Zamknąć się i kontynuować trening!- krzyknęłam a wszyscy posłusznie wykonali moje polecenie. Niedługo potem zaczęli grać krótki meczyk.

- Paula chodź do nas!- krzyknął Zbyszek a ja spojrzałam na niego wzrokiem WTF?!

- Trenerze niech Paulina z nami zagra!- wykrzykiwali chłopaki, a Andrea kiwnął głową, żebym weszła na boisko.

Ustałam… No tam gdzie było miejsce obok Winiara i Bartka.

- Michał ratuj mnie jakby co- powiedziałam, a Michał zaśmiał się i odpowiedział krótkim „OK”.

- Ej, a to przecież ja jestem twoim chłopakiem!- wrzasnął oburzony Bartek.

- I co?- zaśmiałam się a Bartek pokiwał głową.

Na zagrywce Bartman. Piłka poleciała nie gdzie indziej niż na mnie. Boże przecież ona mnie zabije! Odbiłam sposobem dolnym, piłka do Ziomka, a Winiar zaatakował na drugą stronę, trafiając w boisko.

- O kur…- krzyknęłam z bólu, a wszyscy spojrzeli się w moją stronę.- Cze. Moja ręka!

- Przyzwyczaisz się- zaśmiał się Zbyszek, a ja założyłam ręce na biodrach.

Zagrywa Bartek i… w siatkę.

- Ale to zwaliłeś- zaśmiałam się, a Bartek pogroził mi palcem.

Kolejna zagrywka przeciwnej drużyny, a piłka znowu poleciała na mnie. Tym razem nie odbiłabym, więc do mnie szybko podleciał Michał i odbił za mnie, przy okazji dostałam łokciem w głowę. Upadłam na podłogę, trzymając się za głowę.

- Paula nic ci nie jest? Przepraszam!- krzyknął Misiek, który zaraz znalazł się obok mnie.

- Dostałam od Winiarskiego, już nigdy się nie umyje w tym miejscu!- rzuciłam. Zaraz zaraz… Czy ja to powiedziałam na głos?

- Powodzenia Bartek- powiedział Jarosz, a wszyscy zaczęli się śmiać, łącznie ze mną. No to akurat było śmieszne. Michał podał mi rękę i pomógł wstać. Gra potoczyła się dalej. W końcu okazało się, że nasza drużyna wygrała 3:1.

- Leszcze!- krzyknęłam i przybiłam swojej głupie piątki.- Ty!- wskazałam na Zbyszka.- Usiadłeś na moim miejscu!- Zbyszek zaśmiał się.

- Nie chce mi się przesiadać, jestem wykończony. Obok jest wolne.

- Nie! Ja tu zawsze siadam!- upierałam się, a Zbyszek pokazał żebym usiadła mu na kolana. A co? Usiadłam, w końcu to moje miejsce i nikt nie będzie siadał na moim miejscu! Uradowany Zbyszek obiął mnie rękoma.

- Bież te łapy!- rzuciłam w tym samym momencie co Bartek. Spojrzałam na niego, a ten słodko się uśmiechnął. Zeszłam z jego kolan i wyszłam z hali podobnie jak inni. Weszłam do swojego pokoju i już miałam iść do łazienki, kiedy to nagle do pokoju wkroczył Bartek. Był nieźle wkurzony.

- Powiedz mi co to teraz było? Co ty za scenki odwalasz?- spytał zdenerwowany.

- Ale o co ci chodzi? A teraz przepraszam, porozmawiamy później, ale idę do łazienki.

- Nie, teraz rozmawiasz ze mną- powiedział zatrzymując mnie, pokazując żebym usiadła na łóżko. Wykonałam polecenie.

- Co ty odwalasz?- spytał ponownie, a jego zdenerwowanie nie minęło.

- O co ci chodzi?

- Co to za ściskanie z Winiarskim i siadanie na kolana Bartmanowi?!

- Ja mu tylko usiadłam na kolanach. A Winiara przytuliłam, bo przeskoczył Cichego. Przecież my się tylko przyjaźnimy. Nie rozumiem cię.

- Nie wiesz że oni to mogą inaczej odebrać? Chyba jeszcze nie wiesz jaki jest Zbyszek. Zastanów się co robisz.

- Ja? Winiar ma żonę, a Zbyszek… też ma kogoś na oku. Temat skończony, to tylko moi przyjaciele!- krzyknęłam i weszłam do łazienki. Usłyszałam jak Bartek w coś kopnął i zaraz głośny trzask drzwiami. Odświeżyłam się i powróciłam na łóżko. Poleżałam parę minut i wyszłam z pokoju do Igły i Ziomka.

- Cześć mała, co tam?- spytał Igła gdy tylko weszłam do ich pokoju.

- A nic. Krzysiek możemy porozmawiać?- spytałam niepewnie.

- Dobra, ale Łukasz zostaje z nami, bo wiesz, otwieramy zakład psychiatryczny i Ziomek jest na okresie próbnym.

- Ok.

- A więc. O czym chciałaś z nami porozmawiać?- zaczęli, podpierając ręką brodę.

- Bartek zawsze jest taki zazdrosny?- spytałam, a chłopaki spojrzeli na siebie.

- No wiesz. Jak ci to powiedzieć…- zaczął Igła.

- Tak, jest choler nie zazdrosny. Ale nie przejmuj się zaraz mu przejdzie i do ciebie przyjdzie, cię przeprosi, zawsze coś kupi i wiesz, jest miłość- dokończył Ziomek, który się trochę rozmarzył. Spojrzeliśmy na Łukasza z Igłą.- No co?

Zaśmiałam się, a chłopaki wiedzieli, że jestem smutna, dlatego zaczęli mnie rozśmieszać. Wspaniali są. Przytuliłam mocno każdego z nich.

- Dzięki, jesteście świetni.

- Wiemy- rzucili, a ja się zaśmiałam.

- A jacy skromni- wszyscy się zaśmialiśmy, a Igła obiął mnie ramieniem.

- Słuchaj, idź do Zbyszka, oni od jakiegoś czasu zaczęli się bardziej kolegować, może on będzie wiedział coś więcej- powiedział Libero.

- Żartujesz? To w końcu tak jakby przez niego pokłóciłam się z Bartkiem!

- Pokłóciłaś się z Bartkiem? Myślałem że masz wyrzuty sumienia!- krzyknął Ziomek, a ja wybuchłam śmiechem.

- Dobra dzięki, przemyślę to jeszcze. Idziemy na obiad?- zapytałam, a chłopaki pokiwali głowami. Jeszcze zanim wyszliśmy chłopaki zażyczyli sobie zapłaty, w postaci buziaka w policzek. Cmoknęłam każdego z nich i wyruszyliśmy na stołówkę. Siedziałam obok Bartka. Nie odzywał się do mnie. Ignorował mnie. Aha, czyli foch. Tak się bawimy? Dobra. Obiad się zakończył i wszyscy poszliśmy pokoju Winiara. 

***

Witajcie ;) Miałam dodawać rozdziały w soboty, ale wczoraj nie było mnie w domu i tak jakoś nie dodałam. Tak mnie korciło, żeby dzisiaj dodać dlatego jest :) Od razu mówię, że rozdział nie wyszedł, bo mam totalny rozpierdziel. Wybaczcie mi ;c

Rozdział dedykuję volleyy która, zmotywowała mnie do dalszego działania :) Przepraszam, że taki nieudany ;c

Życzę miłego czytania :)