12.Niee! Już nigdy nie zagram na skrzypcach!

Tak, to on. Andrea. Na szczęście nic nie powiedział tylko uśmiechnął się do nas i poszedł dalej, z drugim trenerem Andreą. Weszliśmy do sklepu, a Bartek wziął koszyk. Ale zaraz po tym szybko wyrwał mu go Igła, który szedł z Ziomkiem go działu ze słodyczami. Podobnie jak wszyscy. Nie boje się użyć określenia, że wkroczyli jak stado bydła i zachowywali się jak dzieci w przedszkolu, które pierwszy raz były w sklepie. Po chwili namysłu szybko pobiegłam za nimi, bo w końcu wszystko mi zabiorą! Oni są zdolni do wielu rzeczy. Szybko chwyciłam swoje ulubione żelki a chwilę potem razem z Gumą staliśmy już przy chipsach. Po chwili dołączyli do nas pozostali. Ustaliśmy wszyscy z rękoma założonymi na biodrach i rozmyślaliśmy które z chipsów mamy wybrać. Wyszło na to, że bierzemy kilka paczek paprykowych no i takich jeszcze innych. Nagle ze sklepowego radia zaczęło grać PSY „Gangam style”. Nagle Kubi spojrzał na nas z bardzo dziwnym, szerokim uśmiechem. Coś wymyślił.

- Diabełki, tańczymy!- powiedział, a wszystkie „Aniołki” wybuchły śmiechem.

- Nie, no Michał, przestań przecież jesteśmy w sklepie- powiedział, co raz to bardziej cichym głosem Zbyszek.

- Jesteśmy akurat w sklepie, a dział z alkoholami jest niedaleko- powiedział Rucek spoglądając w stronę działu. Zmierzyliśmy go wszyscy wzrokiem, a Kuba ruszył głową na znak tego, żebyśmy zaczęli. Niechętnie odsunęliśmy się od stoiska z chipsami i zaczęliśmy dzikie tańce. Jako, że piosenka miała swój własny taniec, właśnie go musieliśmy wykonać. Zaczęliśmy tańczyć, a chłopaki tarzali się ze śmiechu. Dosłownie. Pit tak zaczął się rechotać, że siedział na podłodze i nie mógł się podnieść. Chyba pierwszy raz widziałam go w tak dobrym humorze. Działamy cuda! Tłumy gapiów i gapiotłumów patrzyli na nas jak na debilów. Piosenka w końcu się skończyła. Ruszyliśmy dalej, a chłopaki w dalszym ciągu śmiali się w niebogłosy. Nie zdążyłam w ogóle ruszyć i nagle podeszła do mnie starsza pani z wizytówką w ręku. Pogłaskała mnie po ramieniu i w smutku odeszła. Zaskoczona spojrzałam na karteczkę. Myślałam, że chyba zapadnę się pod ziemię i tam pęknę ze śmiechu. Babcia dała mi wizytówkę od egzorcysty! Wybuchłam głośnym śmiechem nie mogąc się opanować. Chłopaki patrzyli na mnie jak na głupka i podeszli sprawdzić o co chodzi. Pierwszy podszedł Ziomek, ale podobnie jak ja zaczął się śmiać nie mogąc wydusić z siebie słowa. Potem Kurek, Igła, Pit, Kosa, Winiar, Zbyszek i tak dalej, i wszyscy reagowali tak samo. W końcu każdy z nas się nieco opanował i ruszyliśmy dalej. Doszliśmy do kas, a następnie wyszliśmy ze sklepu z pełnymi torbami zakupów. Nie powiem, rachunek był ogrooomny! Byliśmy już przy ośrodku kiedy to nagle… nie no co ja mówię, przecież to było wiadome że coś musi się stać- Winiar podbiegł do krzaków pełen zachwytu.

- Winiar, Dagmary tam nie znajdziesz!- krzyknął Guma, na co wszyscy ryknęli śmiechem.

- Guma morda!- wrzasnął a Guma, posłał mu środkowego palca, lecz Michał już tego nie widział.- Patrzcie, to jest pieczarka!

- A to nie jest grzyb?- spytał Możdżan kiedy Michał pokazał znalezisko.

- Nie to pieczarka!- krzyknął Żygadło przyglądając się grzybowi, pieczarce czy jak kto woli.

- Dobra ogar! To pieczarkowy-grzyb!- wrzasnął Winiar i znowu w śmiech.

- Pieczarkowy- grzyb? Naprawdę?- spytałam nadal się śmiejąc.

- A jak? Albo jak kto woli grzybowa-pieczarka - sam się zaśmiał i zaczął oglądać grzyba.

- I po co to zerwałeś? Tak to by jakaś syrenka zjadła, czy coś- powiedział oburzony Pit.

- Chyba sarenka- poprawił go Igła.

- No a jak powiedziałem?

- Sarenka.

- A to jest jakaś różnica?- face palm. Oni są tacy głupi, czy tylko udają?

- A wracając to, chcę zupę- powiedział dumnie Winiar.

- Eee? Zupę? Z jednego grzyba?- spytał Zbyszek popijając Red Bulla.

- A co? A kto bogatemu zabroni?- odparł biorąc reklamówkę, kierując się do ośrodka do stołówki.

- Dzień dobry!!!- darł się na cały głos.- O witam pani Elżbieto! Przyniosłem pani, znaczy mi, ale pani grzybowego-pieczarka. I teraz niech pani z tego zrobi grzybowo-pieczarkową zupę!- powiedział podając kucharce zdobycz.

- Ale z jednego grzyba nie da się zrobić zupy, i potrzebne są inne składniki, których akurat nie posiadamy- powiedziała kucharka, łapiąc się za głowę. Taa, ta głupota nawet je boli.

- No to byłem przed chwilą w sklepie to nie mogła mi pani powiedzieć co było potrzebne?!

- Ale jak ja niby miałam to zrobić?

- Istnieje coś takiego jak telefon komórkowy!- pokazał swojego IPhona, pani Eli, wymachując jej tym przed nosem.- Nie to nie taki, co mocuje się do ściany, go się bierze ze sobą! Mogła mi panie SMS przysłać, a nie. A jak nie ma pani takiego, to można przecież, ze stacjonarnego! Kiedyś sobie nawet budzik na stacjonarnym ustawiłem i do dzisiaj nie wiem jak.

- Ale to nie było możliwe...

- Ja tu reprezentuje kraj w piłce siatkowej, a pani nawet nie chce się pieprzonej zupy pieczarkowej zrobić!- wydarł się ponownie, na cały głos.- Dobra, już nie chce mi się z panią, gadać, DOWIDZENIA!- powiedział i powrócił do nas. A my jak zwykle tarzaliśmy się ze śmiechu. Wróciliśmy do pokoi, a Winiarski w dalszym ciągu paplał że ta pani nie zrobiła mu zupy. Każdy z nas wszedł do naszego pokoju, no oprócz Kurka, który poszedł do Pauliny, która musiała zostać uzupełniać jakieś papiery.

- On tak zawsze?- spytałam, gdy tylko weszłam do pokoju.

- Ale że kto?- powiedział zdezorientowany Zbyszek, a po chwili sam wybuchł śmiechem.- Nie no co ty, tylko jak mu coś odwali.

- Czyli zawsze- podsumowałam wypowiedź Bartmana.

- Tsaa…

Przez chwilę panowała cisza, kiedy to atakujący podszedł do mnie i wziął na ręce, ta no chyba go powaliło.

-Głupi jesteś? Bo mnie upuścisz!- krzyczałam z przerażenia.

- Jeszcze nikogo nie puściłem spokojnie- uspokajał mnie, posyłając mi szeroki uśmiech. Nagle do pokoju wpadł Ziomek, a dziewiątka od razu mnie upuściła.

- Niee! Już nigdy nie zagram na skrzypcach!- krzyknęłam w dalszym ciągu na podłodze, rozcierając bolące plecy.

- Grasz na skrzypcach?- spytał Zbyszek, a ja odpowiedziałam szybkim „nie”.

- A tak właściwie to co wy w ogóle robicie?- spytał Ziomek, który najprawdopodobniej zaczął coś podejrzewać.

- Eee… no my… bawimy się w Shreka !- krzyknął Zbyszek. Taa, ten to jak coś wymyśli. Najpierw siostra, teraz to, co jeszcze?

- Wiesz, na serio przypominasz mi ogra!- zaśmiał się Ziomek, a ja razem z nim.

- A ty osła wiesz?- zmierzył go wzrokiem.- Czego chcesz?

- Idziecie do Pita i Winiara, wszyscy tam siedzą?

- No patrz jak się stęsknili. Dobra idziemy- zadecydował Zbyszek biorąc bluzę w rękę.

- Ej, no nie chce mi się!- powiedziałam, a Zibi pociągnął mnie za rękę.

- Mają chipsy.

- To idziemy? Na co czekasz!- popchnęłam go w kierunku korytarza, przy okazji zatrzaskując drzwi.

Szybko doszliśmy pod odpowiednie drzwi. Zanim jeszcze weszliśmy postanowiłam, że skoczę jeszcze na chwilkę, do Pauliny, a Zbyszek się uparł, że pójdzie ze mną. Ponownie dotarliśmy do drzwi pokoju Pauliny i bez wahania wtargnęłam do pomieszczenia. Paulina z Bartkiem, leżeli na łóżku i oczywista-oczywistość że nie robili nic innego jak całowanie się. Spojrzeli na nas oboje, a my na nich.

- Czy wy zawsze musicie wchodzić jak się całujemy?- przerwał ciszę Bartek, który nieco się zawstydził.

- Czy wy zawsze musicie się całować jak my wchodzimy?- odpowiedziałam, na co wszyscy we czwórkę wybuchliśmy śmiechem. Przekazaliśmy kochasiom gdzie przebywamy i że mamy chipsy, na co odpowiedzieli że za chwilę będą.

- Należało by zapukać- powiedział Zbyszek zaraz po tym jak wyszliśmy z pokoju.

- Taa…- odpowiedziałam ale tym razem już poszliśmy do pokoju Pita i Winiara.

***

Siemka :) Tak a więc, mamy rozdział 12 :) Mam nadzieję, że fajnie się będzie czytało ;D Tak szczerze mówiąc to ten rozdział jest jak na razie moim ulubionym :) I musicie mi wybaczyć, że ten i poprzedni są krótkie, ale szkoła robi swoje ;/ Życzę miłego czytania!

Pozdrawiam!